Mijn schilderij Avondwandeling (acryl en krijt op doek, 80 x 80 cm) is gebaseerd op iets wat ik zelf heb meegemaakt.
Wat stellen de vormen op dit abstracte blauwe schilderij voor, denkt u? Veel bezoekers van mijn galerie en exposities zien gestileerde bomen in dit schilderij. Maar dat zijn het niet. Het zijn mensen.
Het is een wat mistige avond in het vroege voorjaar. Het is niet warm, maar ook niet echt koud. Eigenlijk net lekker genoeg om nog even een frisse neus te halen. En tijdens een wandeling op zo’n avond kom je natuurlijk andere mensen tegen. Alleen of in groepjes. Sommigen laten hun hond uit. Bekenden groeten elkaar. En soms maken ze even een praatje.
Kwaadaardige roddels? Of toch niet?
De twee mensen links op de voorgrond van dit abstracte blauwe schilderij zijn aan het wandelen. Maar de mensen rechtsachter hebben hun avondwandeling onderbroken. Onder het schijnsel van een straatlantaarn maken ze even een praatje. Maar… het is niet zomaar een praatje.
Ze staan met elkaar te smoezen, te roddelen. Waarover? Dat weet ik niet. Maar ik heb in
Het spel van licht en schaduw zorgt ervoor dat je de contouren van de mensen in het groepje niet duidelijk waarneemt.
die groep intuïtief de kleur rood gebruikt. Die kleur symboliseert onder andere haat en nijd. Het zou dus best eens een tamelijk kwaadaardige roddel kunnen zijn…
Hoe moet je op zoiets reageren?
Die twee wandelaars hebben ook wel in de gaten dat de groep staat te roddelen. Maar ze weten nog niet precies wat ze ermee aan moeten. Moeten ze reageren? Of juist niet? Ze zijn in elk geval ‘not amused’, want ook bij hen ziet u een vleugje rood. In de buurt van hun kin, wat erop duidt dat ze een wat stroef, afwerend gezicht trekken.
Kunstwerk licht van toon
Wat zou u doen, als u een van de wandelaars op dit schilderij was? Als de ‘smoezers’ bekenden waren, zou ik zelf waarschijnlijk ‘Hallo!’ zeggen. Anders zou ik doorlopen zonder op of om te kijken. En zonder iets te zeggen. Mij stoort het niet als mensen over me kletsen. Als ze daar plezier in hebben, moeten ze dat vooral doen. Vrijheid, blijheid… Dat verklaart ook waarom dit abstracte blauwe schilderij voor mijn doen vrij licht van toon is.
Hoofden staan centraal
De lichamen van de mensen heb ik op het Kunstwerk van november 2014 heel summier aangegeven. Want hun lichaam doet er minder toe dan hun hoofd. In de hoofden van het groepje ontstaat immers het geroddel. En in de hoofden van de passanten ontstaat onzekerheid. Bovendien zorgt het spel van licht en schaduw ervoor dat je de contouren van de mensen niet zo duidelijk ziet.
Waarom mensen zonder gezicht?
De wandelaars hebben geen gezicht; dat kun je zelf invullen…. Let ook op het vleugje rood, dat hun gelaatsuitdrukking symboliseert.
U ziet dat de mensen op dit abstracte blauwe schilderij geen gezicht hebben. Ook dat heb ik met opzet gedaan. Het zijn anonieme mensen, ze kunnen iedereen verbeelden. Dus wie de schoen past, trekke hem aan…. Je kunt op dit werkstuk lekker je eigen gedachten loslaten. Hoe zou deze ontmoeting aflopen?
Het idee achter dit abstracte blauwe schilderij
Hoe ik op het idee voor dit schilderij ben gekomen? Nou, ik heb zo’n situatie zelf eens meegemaakt. Die avondwandeling is alweer een hele tijd geleden, maar heeft veel indruk op me gemaakt. Ze is in mijn hoofd blijven hangen en dan gebeurt er iets.
Gebeurtenis ‘rijpt’ tot abstract beeld
Ik ben er over gaan nadenken en op een gegeven moment kristalliseert zo’n belevenis zich uit tot een abstract beeld. Als het plaatje in mijn hoofd eenmaal compleet is, zoek ik een doek van een bijpassend formaat en ga ik aan de slag. Zo’n schilderij komt niet in één sessie tot stand. Ik werk er in een flink aantal fasen aan. Tussentijds moet het werkstuk drogen.
Voortdurend zoeken naar vormen en kleuren
En tijdens het schilderen neem ik steeds even afstand van het doek om te zien of goed tot uitdrukking komt wat ik bedoel. Het is een proces van voortdurend zoeken naar de juiste vormen en de passende kleuren. En natuurlijk ook naar de juiste afwerking Zo glimt het gele schijnsel van de straatlantaarn als er licht op valt. Dat komt doordat ik een beetje heb gespeeld met de vernis.
Mijn handelsmerk: blauw
Over de kleuren gesproken: ook in dit schilderij overheersen de blauwtinten, die mijn ‘handelsmerk’ zijn geworden. Blauw is onder meer de kleur van het leven. En roddelen is nu eenmaal een onderdeel van ons leven; iedereen krijgt er wel eens mee te maken. Hoe vervelend dat ook is…
